Ze heeft een afspraak met me gemaakt om een individuele opstelling te doen. Na een korte verkenning van haar vraag, beginnen we en vraag ik haar om vellen papier neer te leggen voor haar ouders, broer, zus en anderen die belangrijk zijn voor het vraagstuk dat we opstellen.
Ze kiest steeds zorgvuldig de plek die ieder in dit familiesysteem inneemt. Haar moeder die een beetje buiten het geheel staat en haar broer die meer achterom lijkt te kijken, naar het trauma dat eerder in de geschiedenis is ontstaan. Langzaam wordt het beeld duidelijk, we gaan er even bij zitten en kijken ernaar. Vervolgens help ik haar ontrafelen wat er nodig is om lucht te krijgen, ik doe een aantal interventies en er ontstaat rust en ruimte, in het systeem waar we naar kijken en in de cliënte die naast mij staat. Voor dit moment is het genoeg.
Een week later belt ze me op om te vertellen dat ze voor het eerst in tijden weer goed slaapt.
Een opstelling is niet direct bedoeld om een probleem of vraagstuk op te lossen, een opstelling brengt dat wat onbewust was in beeld en laat het weer stromen daar waar het vast zat. En dan kun je van daaruit weer verder.
